Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου - Μαρία Αλεξοπούλου

 Πως μπορεί κανείς να γράψει μια συλλογή διηγημάτων που περιστρέφονται γύρω από τις ψυχικές ασθένειες χωρίς να κουράσει, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει ''επιστημονικά'', χωρίς να πλατειάσει; Η απάντηση είναι πολύ απλή, γράφοντας μέσα από την καρδιά του, και καταθέτοντας απλόχερα στον αναγνώστη την δική του αλήθεια. Η Μαρία Αλεξοπούλου το αποδεικνύει περίτρανα, με το πρώτο της συγγραφικό πόνημα με τίτλο '' Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου'', και κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Είκοσι σπονδυλωτά διηγήματα, που μας βάζουν από την πρώτη κιόλας σελίδα στο πνεύμα της ιστορίας, και στο τι συμβαίνει στον σωματικό και ψυχικό κόσμο της πρωταγωνίστριας Μελίνας. Όλα ξεκινάνε από την πτώση, μια λιποθυμία, η οποία έρχεται να προσθέσει περισσότερο άγχος στην πρωταγωνίστρια, που ψάχνει να βρει τα βαθύτερα αίτια αυτής της κατάστασης. Όσο λοιπόν το ψάχνει, ξετυλίγεται ένα βαθύτερο κουβάρι, και ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί με την Μελίνα, και ανακαλύπτει τα βαθύτερα αίτια που την οδηγούν στην ψυχική κατάπτωση.

Φυσικά, η Μελίνα δεν είναι μόνη, και ένα μεγάλο κομμάτι των διηγημάτων βασίζεται στην αδελφική αγάπη και τους οικογενειακούς δεσμούς, στους συνοδοιπόρους της σε αυτό το ταξίδι. Η Ιόλη, αδελφή της Μελίνας, είναι κομβικό πρόσωπο, και είναι μια αδερφή - υπόδειγμα, που στέκεται κοντά σε αυτήν, κρατώντας της πάντα το χέρι, ακόμα και αν αυτή μπορεί να φοβάται περισσότερο. Ακόμη, σημαντικό ρόλο παίζουν και οι σχέσεις, ερωτικές και φιλικές, και μάλιστα, υπάρχουν δύο συνεχόμενα κεφάλαια, ένα για την κατάρρεση μιας φιλίας, και ένα για την γέννηση μιας νέας, δείχνοντας πως όπως χάνονται από τη ζωή σου κάποιοι άνθρωποι, πάντοτε η ζωή θα σου τους φέρει πίσω από εκεί που δεν το περιμένεις!

Το ταξίδι από την πτώση στην άνοδο δεν είναι εύκολο. Είναι ένα μοναχικό μονοπάτι, που όμως μπορεί να έχει συνοδοιπόρους που θα απαλύνουν τα συναισθήματα σου. Δεν μπορείς πάντα να το δεις, και ίσως χρειαστεί να το καταπολεμήσεις με δύναμη και σθένος. Όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Κια όσο εύκολα και φυσικά η θλίψη φωλιάζει μέσα σε κάποιον, με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να φύγει. Γιατί πάντα μετά την πτώση έρχεται η άνοδος. Ίσως διαφέρει ο χρόνος που θα χρειαστεί, ίσως κάποιοι χρειαστούν παραπάνω από ένα χέρι για να σηκωθούν, όμως πάντα έρχεται. Μετά το βαθύ σκοτάδι, πάντα μπαίνει μέσα μας το φως. Όπως έχει γράψει και ο αγαπημένος μου Leonard Cohen ''There is a crack in everything. That's how the light gets in''.

Η Μαρία Αλεξοπούλου, την οποία έχω την χαρά να γνωρίζω και προσωπικά, καταφέρνει να γράψει μια συλλογή διηγημάτων που αγγίζει τον ανανγώστη, ακριβώς επειδή είναι γραμμένη από μέσα της. Και αυτό μπορώ να το εγγυηθώ! Έχοντας περάσει και εγώ , -όπως και οι περισσότεροι θα τολμούσα να πω- κάποιες παρόμοιες καταστάσεις από αυτές που περιγράφονται στο βιβλίο, το ξεχώρισα, και αυτό γιατί ενώ στη βάση του αναφέρεται σε ένα σημαντικό θέμα, όπως αυτό των ψυχικών ασθενειών, ( κρίσεις πανικού., αγχώδεις διαταραχές κτλ) δεν χρειάστηκε να κάνει καμία επιστημονική έρευνα, αλλά προσέγγισε το θέμα με ευαισθησία και λεπτότητα, με ειλικρίνια, όπως ακριβώς θα το αντιμετώπιζε και θα το βίωνε ο κάθε μέσος άνθρωπος. Και αυτό ακριβώς είναι που το κάνει να ξεχωρίζει, και το κάνει εύκολο για οποιονδήποτε να ταυτιστεί με την ηρωίδα, ή ακόμα και με κάποιο από τα πρόσωπα που την περιβάλλουν. Ο λόγος της Μελίνας είνα απλός και σημερινός. Οι σκέψεις της σε πιάνουν από το χέρι, και σε βυθίζουν μαζί της. Σε αρκετά σημεία ήταν έντονο το λυρικό στοιχείο, προσθέτοντας μια διαφορετική πινελιά. Τα διηγήματα είναι μικρά και σύντομα, όμως σου μένουν βαθιά!

Μια ακόμη λεπτομέρεια που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο να ξεχωρίζει είναι η εικονογράφηση. Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου, αλλά και των εσωτερικών σκίτσων ( κάθε διήγημα συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο σκίτσο), ανήκει στην Ιωάννα Αλεξοπούλου, αδερφή της Μαρίας, η οποία είναι πραγματικά υπέροχη και δένει με ακρίβεια με τα κείμενα.

Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου, είναι ένα βιβλίο , που αν και καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα, καταφέρνει να αναδείξει μια πιο ανθρώπινη πλευρά του. Να μιλήσει για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που απασχολεί μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, και να κάνει οποιονδήποτε ταυτιστεί με αυτό να νιώσει πως δεν είναι μόνος. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό! Η πτώση πάντα μπορεί να είναι μοναχική, όμως το ταξίδι προς την άνοδο δεν είναι. Χαιρομαι που βλέπω νέους συγγραφείς να αγγίζουν τέτοιου είδους κοινωνικά θέματα, ειδικά όταν το κάνουν με έναν διαφορετικό τρόπο.