"Θα ήθελες να γράψω τη βιογραφία σου;" "Όχι, βέβαια. Ποια είμαι; Η Κοκό Σανέλ;", απάντησε αυθόρμητα εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη του 2009 στο ατελιέ της. Επέμεινα, φυσικά, της εξήγησα ότι δεν είχα στον νου μου κάποιο μυθιστόρημα, αλλά την ιστορία, τις γνώσεις και τα συναισθήματα μιας γυναίκας που έχει κάνει στην Ελλάδα ό,τι σπουδαιότερο θα μπορούσε να συμβεί στον χώρο της μόδας. Θα μιλούσε και θα κατέγραφα σε πρώτο πρόσωπο, θα έβρισκα ανθρώπους να μιλήσουν για εκείνη αλλά και για τη μόδα -με κεφάλαια της ιστορίας της ελληνικής μόδας να περνούν από μπροστά μας-, θα μαζεύαμε το καλύτερο φωτογραφικό υλικό και θα δημιουργούσαμε ένα λεύκωμα. Στάθηκε αμήχανη, ντροπαλή... Με μια ταπεινότητα που δεν περίμενα. Κουλουριάστηκε στη γνωστή εσωστρέφεια της για να το σκεφτεί. Τελικά, συμφώνησε. Για μεγάλη μου τύχη, συμφώνησε και ο Πάπυρος, ένας σημαντικός εκδοτικός οίκος με υψηλή αισθητική, όπως και το αντικείμενο μας. Στα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε, έζησα όλα όσα ονειρευόμουν στα πολλά χρόνια δημοσιογραφίας με κεντρικό αντικείμενο αφενός τη μόδα και αφετέρου τις συνεντεύξεις. Το δικό μου όνειρο ήταν πάντα να καταγράφω τις επιρροές και τις συνδέσεις της μόδας με όλους τους χώρους της τέχνης από τη μια, και, από την άλλη, τις ιστορίες ανθρώπων που συναντούσα. Η συνέντευξη, κατά τη γνώμη μου, είναι η ψυχή του δημοσιογράφου, το ρεπορτάζ είναι το μυαλό του. Θαυμάζω τους μεγάλους ρεπόρτερ γιατί συνδυάζουν και τα δύο. Έτσι, η δυνατότητα να καταγράψω τη ζωή και το έργο ενός ανθρώπου ερευνώντας όλες τις πτυχές του αντικειμένου που πραγματεύεται έμοιαζε αληθινός στόχος ζωής. Με ψυχή. [. . .]

 Πως μπορεί κανείς να γράψει μια συλλογή διηγημάτων που περιστρέφονται γύρω από τις ψυχικές ασθένειες χωρίς να κουράσει, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει ''επιστημονικά'', χωρίς να πλατειάσει; Η απάντηση είναι πολύ απλή, γράφοντας μέσα από την καρδιά του, και καταθέτοντας απλόχερα στον αναγνώστη την δική του αλήθεια. Η Μαρία Αλεξοπούλου το αποδεικνύει περίτρανα, με το πρώτο της συγγραφικό πόνημα με τίτλο '' Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου'', και κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

 Το ''Καλημέρα, κύριε ποδηλάτη'' είναι ένα υπέροχο και ξεχωριστό παραμύθι, συγγραφεάς του οποίου είναι η Ελευθερία Κουμνάκη. Μια αλληγορική ιστορία γεμάτη όμορφα νοήματα και εικόνες που θυμίζουν κλασικά παραμύθια!

 Ένα από τα βιβλία που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να κυκλοφορήσει είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της Κατερίνας Μαλακατέ με τίτλο Χωρίς Πρόσωπο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται σε πολλά θέματα, μέσα από μια πρωτότυπη ιστορία, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, και που βάζει τον αναγνώστη σε πολύ σκέψη σχετικά με θέματα βιοηθικής, αλλά και ανθρωπίνων σχέσεων, οικογενειακών δεσμών αλλά και τον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί το διαδίκτυο στις ζωές των ανθρώπων.

 Ένα από τα βιβλία που είχα δει μέσω instagram και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, είναι και το μυθιστόρημα που υπογράφει ο Γιώργος Κατσούλας, με τίτλο ''Ψυχίατρος Τυπάλδος''. Μια ιστορία πολυθεματική, που πραγματεύεται την κατάθλιψη, την παιδοφιλία, το πότε ένας εγκληματίας πρέπει  να τιμωρείται και πότε να ''αφήνεται'' στην επιστήμη προκειμένου να θεραπευτεί/ μελετηθεί, τις ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά μέσα από δύο ήρωες ο αναγνώστης έρχεται πολύ κοντά με ένα ευρύ φάσμα του αυτισμού. 

Δύσκολα θέματα, που όμως ο συγγραφέας αναγράφει με ιδιαίτερο ρεαλισμό και ευαισθησία, όντας και ο ίδιος αυτιστικός υψηλής λειτουργικότητας. Ένα βιβλίο που μέσα από το κυνήγι ενός παιδεραστή αναλύεται ο χαρακτήρας του ψυχίατρου Τυπάλδου, που έχει αναλάβει την υπόθεση. Ένα μυθιστόρημα για γερά στομάχια, σκληρό, ωμό και ρελαιστικό, που όμως δεν μένει στις πράξεις του εγκληματία, αλλά ερευνά γενικότερα την ανθρώπινη συμπεριφορά. 

 Όπως έχω γράψει και άλλες φορές,  όσα βιβλία αφορούν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μου ασκούν έντονη και ιδιαίτερη έλξη. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να σκεφτώ το γιατί, και ακόμη δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Σίγουρα ο τρόπος που λειτουργούν οι άνθρωποι, το γιατί και πως μπόρεσαν να πράξουν τόσο φρικτά εγκλήματα, το πως κάποιοι κατάφεραν να βγουν δυνατοί από όλα αυτό... Το ότι αποτελεί ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας, που είναι τόσο κοντά και μακριά ταυτόχρονα... Ίσως όλα αυτά.

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία που αναφέρονται στη συγκεκριμένη χρονική περίδο, και πολλά κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ένα από τα βιβλία που ξεχώρισα τελευταία, είναι Τα εξαφανισμένα κορίτσια του Παρισιού, της Παμ Τζενόφ, αφού μέσα από τον πόλεμο, δείχνει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας για το οποίο δεν έχουν γραφτεί πολλά. Για τις κρυφές ηρωίδες του πολέμου, που λειτουργούσαν ως μυστικοί πράκτορες, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια τους την ζωή. 

 Ένα μικρό διήγημα από τον Εμίλ Ζολά, που παρά τον έντονο νατουραλισμό, δεν παύει να στερείται αγωνίας και συναισθήματος. Μια ιστορία που κρύβει μέσα της την απελπισία ενός ερωτευμένου ανθρώπου, την εκμετάλλευση, την ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που λειτουργεί σε συνθήκες στις οποίες υπερισχύει το ένστικτο. 

Και όλα ξεκινάνε, όταν τα φώνα σβήνουν. Όλα γίνονται για μια νύχτα αγάπης!

 Πριν από κάποιες ημέρες σας είχα γράψει για ένα αστυνομικό βιβλίο, το οποίο μπορεί να διαδραματίζεται στο εξωτερικό, αλλά πίσω από την ιστορία του κρύβεται μια Ελληνίδα συγγραφέας, η Χρύσα Βασιλείου. Ένα κορίτσι που λατρέυει το βιβλίο, και αυτό φαίνεται, αφού όλες οι ασχολίες της περιστρέφονται γύρω από αυτό! Με σπουδές στην Φιλοσοφική, γράφει σε πολλά site κριτικές για βιβλία, αλλά είναι και επιμελήτρια, σίγουρα θα έχετε διαβάσει κάποιο από τα βιβλία που έχει αναλάβει! Η αγάπη της φαίνεται και από το πρώτο της βιβλίο, Σκιές από το παρελθόν, μια ιστορία που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αντίστοιχες ιστορίες συγγραφέων από το εξωτερικό. 

Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε καλύτερα την συγγραφέα Χρύσα Βασιλέιου, και στο τέλος της συνέντευξης σας περιμένει μια έκπληξη! 

 Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία που αναφέρονται στο Ολοκάυτωμα,και πάντα καταφέρνουν να μου μεταδίδουν ένα πλήθος συναισθημάτων και εικόνων. Το βιβλίο του Jean - Claude Grumberg με τίτλο '' Η πιο πολύτιμη πραμάτεια, Ένα παραμύθι '' ( εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Ρούλα Γεωργακοπούλου), είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Μάλιστα,  ξεχωρίζει, αφού μέσα από την αλληγορία και το πρόσχημα του παραμυθιού - και στον τρόπο γραφής, αλλά και στα αφηγηματικά μέσα -  καταφέρνει να μπει στην καρδιά του αναγνώστη. Αν και έχει ως κεντρικό θέμα τον πόλεμο και τις συνέπειες του στη ζωή των ανθρώπων - και του ίδιου του συγγραφέα, αφού ο πατέρας του και ο παππούς του εκτοπίστηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς να γυρίσουν ποτέ - στο τέλος καταφέρνει να δείξει την αγνή αγάπη που γεννιέται και δυναμώνει στις δύσκολες στιγμές. 

 To ''Αγαπητέ Θεέ'' του Έρικ Εμανουέλ Σμιτ, είναι από τα βιβλία που λίγο πολύ γνώριζα το περιεχόμενο τους, είχα διαβάσει αποσπάσματα, αλλά δεν το είχα διαβάσει ολοκληρωμένο. Και αν και γνωρίζεις πως το τέλος είναι στενάχωρο δεν παύει να είναι δυνατό, να συγκινεί και να σε κάνει να δακρύζεις, ενώ χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα περνάνε από το μυαλό σου κλείνοντας το.

Ένα μικρό βιβλίο, αληθινό, γεμάτο ειλικρίνια, αθωότητα και ευαισθησίες!

Σε συνεργασία με τις εκδόσεις Βακχικόν, κληρώνουμε ένα αντίτυπο της νουβέλας της Αρετή Καμπίτση '' Οργισμένες μέρες ''

Για να δηλώσετε συμμετοχή και να διαβάσετε τους όρους και τις προϋποθέσεις, πατήστε : ΕΔΩ !