Το Ολλανδέζικο Σπίτι - Αν Πάτσετ

 Ένα από τα βιβλία που αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο και μόνο επειδή ερωτεύτηκα το εξώφυλλο του! Ναι, τέτοια είμαι! Μα πείτε μου, έχω άδικο; 

Δυο αδέρφια, ζουν με την οικογένεια τους στο Ολλανδέζικο σπίτι, μια εντυπωσιακή έπαυλη στη Φιλαδέλφεια. Ένα σπίτι που αγαπούν με όλο τους το είναι, και ένα σπίτι που θα τους σημαδέψει και θα αλλάξει όλη τους τη ζωή! Αρχικά τα δυο αδέρφια, Μέιβ και Ντάνι τα εγκαταλείπει η μητέρα τους. Μια μητριά μπαίνει στις ζωές τους. Έπειτα χάνουν τον πατέρα τους. Και τέλος, το σπίτι αφού πλέον «ανήκει» στην τελευταία σύντροφο του πατέρα τους. Σαν απόκληροι, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Παραμερίζουν τα όνειρα τους, τα θέλω τους, τη ζωή τους. Και όλα αυτά επειδή το Ολλανδέζικο σπίτι θα αποτελεί για αυτά τα δυο παιδιά μια πληγή ανοιχτή που δεν μπορεί να κλείσει με τίποτα. 

Παρακολουθώντας την εξέλιξη και πορεία της ζωής τους, βλέπουμε και την μεταξύ τους σχέση. Διαφορετικοί χαρακτήρες , ο κάθε ένας με τη δίκη του εξέλιξη. Ο Ντάνι- που είναι και ο αφηγητής του βιβλίου, αναγκάζεται να σπουδάσει ιατρική ενώ καταφέρνει να προχωρήσει - με δυσκολία μεν- την προσωπική του ζωή. Η μεγάλη του αδερφή και προστάτιδα του, Μέιβ, αναγκάζεται να γίνει αδερφή, μητέρα και πατέρας , ίσως όχι απαραίτητα με τον σωστό τρόπο, αλλά όπως μπορεί! Η ίδια, πάσχει από διαβήτη, και χαίρομαι που σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο θίγεται και αυτό το ζήτημα. Όσο όμως και αν τα παιδιά προσπαθούν να προχωρήσουν πάντα γυρνάνε στο σπίτι, και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Χτυπάνε την πόρτα στο παρελθόν, αυτό το παρελθόν που θυμούνται, και απλά δεν μπορούν να πάνε μπροστά. 

Ένα μυθιστόρημα που μου άρεσε πολύ, αλλά ταυτόχρονα με στεναχώρησε. Με στεναχώρησε γιατί αγάπησα πολύ αυτά τα δυο παιδιά. Ήθελα πολύ να τα δω να ξεχνάνε επιτέλους, να μην γυρνάνε συνεχώς στο Ολλανδέζικο σπίτι, να ξεχάσουν, να γιατρευτούν, να πάνε μπροστά! Όμως το σπίτι δεν είναι απλά ένα σπίτι. Προσωπικά, κατάλαβα πως το σπίτι είναι κάθε μικρό ή μεγάλο τραύμα που όλοι λίγο πολύ κουβαλάμε μέσα μας, που βρίσκεται εκεί και μας τρυπάει με τα αγκάθια του. Μια κουβέντα, ένας τσακωμός, μια εγκατάλειψη, ένα γεγονός, μια τραυματική εμπειρία, ό,τι μπορεί να έχει πληγώσει τον κάθε ένα από εμάς. Το Ολλανδέζικο σπίτι είναι η κάθε πληγή που «βουλώνουμε» πρόχειρα, όμως μπάζει και συνεχίζει να μας δηλητηριάζει. 

Παρόλα αυτά, τα δυο αυτά παιδιά κατάφερναν και έδειξαν την μεγαλοψυχία τους, αφού στο τέλος, χρησιμοποίησαν ένα από τα πιο δυνατά όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος! Τη συγχώρεση! Έκλεισαν στα αλήθεια το τραύμα τους και οι δυο; Δεν ξέρω! 

Η Αν Πάτσετ, μέσα από αυτό το μυθιστόρημα θίγει ένα σωρό ζητήματα, πως οι οικογενειακές σχέσεις, η εγκατάλειψη, χρόνιες ασθένειες και φυσικά τη δύναμη του παρελθόντος όταν δεν μπορεί κάποιος να το χειριστεί σωστά! Λάτρεψα τις περιγραφές - γιατί μου αρέσουν! -ξέρω πως δεν αρέσουν σε πολλούς! Μπόρεσα να αγαπήσω βαθιά τα δυο αυτά παιδιά, να τα συμπονέσω και να στεναχωρηθώ για αυτά. Ένα βιβλίο που έχει στοιχεία κλασικού μυθιστορήματος, που πιστεύω ότι θα μείνει !