Η Δίκη - Φραντς Κάφκα

Υπάρχουν μερικά βιβλία που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη σου σχεδόν από πάντα, χωρίς να θυμάσαι από πού και πώς! Ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα τα πιάσεις στα χέρια σου, και θα τα διαβάσεις, είτε από περιέργεια, είτε για κάποιον άλλο λόγο , και τα αφήνεις εκεί μέχρι να έρθει η στιγμή. Ένα τέτοιο βιβλίο για εμένα ήταν ''Η Δίκη'' του Φραντς Κάφκα, ένα βιβλίο που όλο έπιανα στα χέρια μου και άφηνα, γιατί δεν ένιωθα έτοιμη να το διαβάσω. Το καλοκαίρι λοιπόν, είχα τη χαρά, να ταξιδέψω μέχρι την Πράγα, και αποφάσισα να συνοδεύσω το ταξίδι μου με την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου, μιας και θα επισκεφτόμουν τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, το σπίτι του και το μουσείο που υπάρχει προς τιμήν του!

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω κλασική λογοτεχνία, αλλά όπως είναι λογικό δεν μου αρέσουν όλοι οι συγγραφείς, ούτε και όλα τα βιβλία του είδους! Το ξεκίνησα με λίγο φόβο, αρχικά γιατί γνώριζα πως είναι ''δύσκολο'', καθώς και πως δεν είχε ολοκληρωθεί. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή θα το διάβαζα, οπότε νομίζω ήρθε για εμένα η κατάλληλη ευκαιρία!

Ο ήρωας του βιβλίου, ο κύριος Κ. βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες για ένα αδίκημα, που δεν γνωρίζει. Ο ίδιος , αφού αρχικά πιστεύει πως έχει γίνει κάποια παρεξήγηση, συνεχίζει κανονικά τη ζωή του, σύντομα όμως βρίκσεται μπλεγμένος στην πιο παράλογη ιστορία. Όλα ανατρέπονται στη μέχρι τότε ήσυχη ζωή του, και βρίσκεται στον ανακριτή για κάτι που όχι μόνο δεν γνωρίζει , αλλά δε θα μάθει και ποτέ - και μαζί με αυτόν και εμείς - και συνεχίζει το ταξίδι του σε αυτόν τον παραλογισμό. Όσες βοήθειες και να χρειαστεί, δεν μπορούν να του προσφέρουν κάτι παραπάνω, και έτσι ανήμπορος στο τέλος οδηγείται στην εκτέλεση του. 

Το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε μετά το θάνατο του συγγραφέα, και πιο συγκεκριμένα το 1925, ενώ γράφτηκε κατά πάσα πιθανότητα το 1914. Τα χειρόγραφα του Κάφκα, είχε στην κατοχή του ο φίλος του Μαξ Μπροντ. Ο Κάφκα ήθελε το ημιτελές αυτό έργο -μεταξύ άλλων - να καταστραφεί, όμως ο Μπροντ δεν ακολούθησε τις εντολές του. 

Η Δίκη είναι ένα έργο με πολλούς συμβολισμούς, που άλλοτε έιναι ξεκάθαροι, και άλλοτε θέλουν περισσότερη ανάλυση και σκέψη. Αποτελεί μια κριτική και ένα κατηγορώ στην εξουσία, την πολιτική και την κοινωνία. Ο πρωταγωνιστής είναι ανήμπορος και κατηγορείται χωρίς να γνωρίζει το γιατί, στο τέλος αναγκάζεται και το δέχεται, πιστεύοντας πια τα όσα έχει ακούσει, ακόμα και αν δεν τα έχει ζήσει. Κάτι σας θυμίζει; Θα μπορούσε! Θα χαρακτήριζα αυτό το βιβλίο ως εφιάλτη, και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω πιο κατάλληλη λέξη. Και αυτό γιατί, διαβάζοντας το, μπήκα σε έναν άλλον κόσμο, βιώσα το παράλογο σα λογικό, είχα αγωνία, είχα κάποια ελπίδα - παρότι γνώριζα την ιστορία - και φυσικά, όπως σε κάθε εφιάλτη, ήθελα να ξυπνήσω! Υπήρχαν πολλές φορές που ένιωσα δυσφορία, που ήθελα να το κλείσω νευριασμένη, να μην το συνεχίσω, ακόμα και να το σκίσω από τα νεύρα μου! Αλλά δεν μπορούσα! Γιατί ήμουν παγιδευμένη μέσα σε αυτό το κακό όνειρο!

Δεν ήταν ένα εύκολο βιβλίο, όμως είναι από τα βιβλία που σε βάζουν σε ένα άλλο ''τριπάκι'', και αυτό μου άρεσε. Με έκανε να νιώσω έντονα συναισθήματα, φόβο, απέχθεια, τρόμο και απελπισία.  Αφότου επισκέφτηκα το μουσείο και έμαθα και αρκετα πράγματα για τον ίδιο, θα ήθελα να διαβάσω και άλλα έργα του, ακόμη και αν ο ίδιος δε θα το ήθελε αυτό!