Αγαπητέ Θεέ - Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ

 To ''Αγαπητέ Θεέ'' του Έρικ Εμανουέλ Σμιτ, είναι από τα βιβλία που λίγο πολύ γνώριζα το περιεχόμενο τους, είχα διαβάσει αποσπάσματα, αλλά δεν το είχα διαβάσει ολοκληρωμένο. Και αν και γνωρίζεις πως το τέλος είναι στενάχωρο δεν παύει να είναι δυνατό, να συγκινεί και να σε κάνει να δακρύζεις, ενώ χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα περνάνε από το μυαλό σου κλείνοντας το.

Ένα μικρό βιβλίο, αληθινό, γεμάτο ειλικρίνια, αθωότητα και ευαισθησίες!

 

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο δεκάχρονος Όσκαρ, ο οποίος νοσηλεύται στο νοσοκομείο με λευχαιμία. Μια βοηθός, η Ρόζ θα γίνει το αποκούμπι του μικρού, θα τον πιάσει από το χέρι, και θα τον γεμίσει δύναμη και αισιοδοξία, παρά τις δύσκολες στιγμές. Όταν ο Όσκαρ αντιλαμβάνεται πως οι γονείς του φοβούνται να τον δουν, λόγω της κατάστασης του, εκείνος πεισμώνει. Η Ρόζ, αποφασίζει να του φερθεί ως ενήλικα, και του συστήνει να γράφει γράμματα στον Θεό, ζητώντας του δύναμη, ελπίδα και άλλα πνευματικά αγαθά. Παράλληλα, του προτείνει να ζει την κάθε μέρα σαν να βρίσκεται κάθε μέρα και σε μια νέα δεκαετία της ζωής του, και έτσι , με όσα μπορεί να αντιληθφεί το μυαλό ενός δεκάχρονου παιδιού, ζει με διαφορετικούς προβληματισμούς , τολμώντας να εκφραστεί, να ρισκάρει, να κάνει φιλίες, να μοιραστεί τα συναισθήματα του. Και καθως το βιβλίο περνάει, και μέσα από τα γράμματα έχουμε ζήσει τις ημέρες του στο νοσοκομείο, έρχεται η στιγμή που ο Όσκαρ βρίσκεται στην τελευταία ''δεκαετία'' της ζωής του, υπενθυμίζοντας σε όλους πως η ζωή είναι ένα ανεκτίμητο, μα δανεικό δώρο, που πρέπει να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο κάθε στιγμή, και να μην αφήνουμε χαμένες τις ευκαιρίες που δίνονται.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω να γράψω πολλά για αυτό το βιβλίο, και νομίζω πως δεν χρειάζεται. Η ζωή και ο θάνατος είναι θέματα που όλους μας απασχολούν, που όλοι σκεφτόμαστε, που φοβόμαστε να αντικρύσουμε και να έρθουμε αντιμέτωποι. Ειδικά, αν έχει να κάνει με αυτά ενός μικρού παιδιού. 

Η Ρόζ, σύμβολο προστασίας και δύναμης, σαν τη φωνή που υπάρχει στο μυαλό κάθε ανθρώπου κάθε φορά που χρειάζεται λίγη δύναμη, αντιμετωπίζει την ζωή με την αξιοπρέπεια και τη θέληση, ενώ μας υπενθυμίζει πως ο κάθε ένας μπορεί να βρει το δικό του καταφύγιο ( στην προκειμένη περίπτωση τα γράμματα στον Θεό). Στο τέλος φυσικά, αποκαλύπτεται η πραγματική της ταυτότηα, μια γυναίκα γεμάτη τεράστια ψυχική δύναμη, σαν πολλές που κυκλοφορούν και στην πραγματικότητα ανάμεσα μας. 

Μια υπέροχη ιστορία, που σε αφήνει  με ανάμεικτα - γλυκόπικρα συναισθήματα. Ο λόγος απλός, όπως ακριβώς θα έγραφε γράμματα ένα μικρό παιδί που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Ο πόνος, ο θυμός, ο φόβος, η άγνοια, όλα μοιάζουν τόσο λαηθινά. Όπως και οι φιγούρες των γονιών, που μπορεί να μην φαίνονται πολύ στο βιβλίο, όμως υπάρχουν, τσακισμένοι και φοβισμένοι να δεχτούν ότι πρέπει να αποχαιρετίσουν τον μικρό τους.   

Είναι μια υπέροχη και συγκινητική  ιστορία, που όπως ακριβώς σε τσακίζει συναισθηματικά, διαβάζοντας την αισθάνεσαι παράλληλα το χρέος που έχεις απέναντι στον εαυτό σου, βλέποντας το ''πέρασμα'' του χρόνου μέσα από τα γράμματα του Όσκαρ.