Πυγολαμπίδες - Kristin Hannah

Ένα από τα πιο συζητημένα και δημοφιλή βιβλία στον χώρο του bookstagram (που πήρε και την τρίτη θέση στην #InstaΈρευνα με τα βιβλία που διαβάσατε και ξεχωρίσατε  το φετινό καλοκαίρι), είναι το τελευταίο βιβλίο της ήδη αγαπημένης στη χώρα μας - και όχι μόνο - Kristin Hannah, με τίτλο Πυγολαμπίδες. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, σε μετάφραση Χριστίνας Σωτηροπούλου, και σύντομα θα δούμε και τη σειρά από το Netflix, με τίτλο Firefly Lane. 

Η ιστορία στην ουσία μας περιγράφει τις παράλληλες ζωές δύο γυναικών, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους, που η ζωή τις έφερε κοντά από μικρή ηλικία. Το 1974, η Κέιτ Μαλάρκι και η Τάλι Χαρτ, πέφτουν η μια στον δρόμο της άλλης και οι ζωές τους αλλάζουν. Η Κέιτ, είναι μια ντροπαλή και καθόλου κοινωνική έφηβη που θέλει την αποδοχή από το σχολικό της περιβάλλον. Η Τάλι, εισέρχεται στη ζωή της σαν σίφουνας, και η Κέιτ βρίσκει στο πρόσωπό της τον μέντορα που έψαχνε. Παρά τον δυναμισμό της Τάλι, και πίσω από το αγέρωχο παρουσιαστικό της, κρύβεται μια έφηβη, που θέλει να αγαπηθεί, και νιώθοντας την ανάγκη της αποδοχής από την ίδια της την μητέρα. Οι δύο τους σύντομα θα γίνουν αχώριστες, και η μια θα γίνει το αποκούμπι της άλλης, σε όλες τις δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν τις ζωές τους. Μια υπόσχεση θα συνοδεύσει την κοινή, μα και χωριστή τους πορεία. ''Κολλητές για πάντα''. Πώς κρατιέται όμως μια φιλία που συνεχώς δοκιμάζεται; Πώς μπορείς να κρατήσεις την υπόσχεση σου όταν νιώθεις τον εαυτό σου να αλλάζει; Ποιο είναι το τίμημα της δόξας; Μπορούν δύο διαφορετικοί άνθρωποι να συνυπάρξουν και να πορευτούν χωρίς ο ένας να κρίνει τον άλλον, και χωρίς να στέκεται εμπόδιο στα όνειρα και τα θέλω του; Ή μήπως τα εμπόδια τα βάζουμε εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό;

Αυτά είναι λίγα από τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από την ιστορία της Kristin Hannah, ερωτήματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε συναντήσει κατά την διάρκεια της ζωής μας. Μια ιστορία που ξετυλίγεται ανά δεκαετία, και μας παρασέρνει σε ένα ταξίδι στον χρόνο, από το 1970 μέχρι και σήμερα. Ζωές που ξεκινάνε παράλληλα, χωρίζουν και ενώνονται ξανά υπό διαφορετικές συνθήκες. Άνθρωποι που μεγαλώνουν, ωριμάζουν, δοκιμάζονται, νιώθουν την μοναξιά, τον πόνο, την απόρριψη και την προδοσία. Όνειρα που άλλοι καταφέρνουν και πετυχαίνουν - και μάλιστα με το παραπάνω - , και άλλοι από ένα παιχνίδι της ζωής τα αφήνουν ανολοκλήρωτα. 

Μέσα σε 633 σελίδες, η Kristin Hannah καταφέρνει και χτίζει τα πορτρέτα δύο γυναικών, και των ανθρώπων που τις περιβάλουν, ενώ περιγράφει τέλεια και κάθε εποχή, μέχρι και στις πιο μικρές λεπτομέρειες. Κάνει αναφορές στην μόδα, την ποπ κουλτούρα, αλλά και σε σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που χαρακτήριζαν κάθε δεκαετία. Σε ό,τι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες, θεωρώ πως σε ορισμένα σημεία, ένιωθα πως το μεγαλύτερο βάρος έπεφτε στην Τάλι, κάνοντας με να νιώθω σαν να είναι η πρωταγωνίστρια. Ενώ και η δική της ιστορία έκρυβε πόνο, παρά τον δυναμικό της χαρακτήρα, η Κέιτ μου προκάλεσε περισσότερη συμπάθεια, ενώ η Τάλι σε πολλά σημεία με εκνεύριζε και δεν μπορούσα να την καταλάβω. Γι' αυτό και το τέλος του βιβλίου ήταν για εμένα μια γροθιά στο στομάχι.

Ένας ύμνος στη φιλία, αλλά και στην ίδια την ζωή, που σε κάνει να σκέφτεσαι και να αναθεωρείς ακόμα και τις δικές σου επιλογές. Καλοδουλέμενοι χαρακτήρες, εικόνες και δυνατά συναισθήματα, συνθέτουν ένα μυθιστόρημα, που στις τελευταίες του σελίδες με έκανε να κλαίω χωρίς σταματημό, και κλείνοντας το να μένω μετέωρη με τις σκέψεις μου για τη ζωή, και το κυνήγι των ονείρων. Μέσα από μια ιστορία, η συγγραφέας καταφέρνει να σε κάνει να δεις το πραγματικό νόημα της ζωής, και να διεκδικήσεις την ζωή που νομίζεις πως σου αξίζει. 

Οι Πυγολαμπίδες με έκαναν να κλάψω και να σκεφτώ πολύ. Θεωρώ πως είναι από τα πιο δυνατά βιβλία που διάβασα φέτος, και σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα της Kristin Hannah, μιας και ήταν το πρώτο της βιβλίο που διάβασα και με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Οι Πυγολαμπίδες είναι ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται πολλά σοβαρά θέματα, μέσα από μια ''παραμυθένια'' ιστορία, από την οποία δεν λείπουν οι υπερβολές και τα κλισέ. Όμως η γεύση που σου αφήνει στο τέλος, σε κάνει να τα ξεχνάς. Η αγάπη που δίνεις και παίρνεις, η αποδοχή, το κυνήγι της ευτυχίας, οι οικογενειακές σχέσεις, η πρόληψη και η κατάθλιψη είναι κάποια από τα πιο δυνατά κομμάτια αυτής της ιστορίας. Τελειώνοντας το βιβλίο, υπάρχει και ένα σημείωμα από την συγγραφέα, η οποία αναφέρει ποιο ήταν το περιστατικό που την έκανε να σκεφτεί και να εμπνευστεί αυτήν την ιστορία. Δε θα σας πω, για να μην σας κάνω spoiler! Μπορείτε - και αξίζει - να το ανακαλύψετε μονοί σας!