Το φεγγάρι έπεσε - Τζον Στάινμπεκ

 Πέρυσι είχα διαβάσει για πρώτη φορά το Άνθρωποι και ποντίκια του Τζον Στάινμπεκ και ο τρόπος γραφής του με είχε μαγέψει. Φέτος, είπα να τον πιάσω ξανά στα χέρια μου, με ένα μικρό σε έκταση βιβλίο και αυτήν τη φορά, και αυτό που επέλεξα είναι ''Το φεγγάρι έπεσε''. Το διάβασα σχεδόν αμέσως, και παρά το μικρό του μέγεθος, δεν παύει να είναι ένα σπουδαίο και εμβληματικό έργο.

Βρισκόμαστε σε μια χώρα, την οποία και δεν γνωρίζουμε, και όπου διεξάγεται κάποιος πόλεμος. Το μόνο στοιχείο που δίνεται είναι η συμμαχία με την Αγγλία. Μέσα λοιπόν σε αυτήν την αναμπουμπούλα παρακολουθούμε τις ζωές των στρατιωτών, των κατακτημένων και των κατακτητών, και τον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνονται οι ίδιοι τον πόλεμο. Μέσα σε αυτές τις λίγες σελίδες συναντούμε διάφορες καλοδουλεμένες προσωπικότητες, άλλες προκαλούν την συμπάθεια, άλλες την αντιπάθεια, αντιπροσωπεύοντας διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Αιχμηρό, τολμηρό και καυστικό, δοκιμάζει να δείξει και μια διαφορετική ματιά, πιο ανθρώπινη, δείχνοντας τις συνέπειες που μπορεί να έχει ο πόλεμος σε κάποιον, σε όποια μεριά και αν ανήκει.

Εικάζεται πως το συγκεκριμένο έργο αναφέρεται στην περίοδο του ΒΠΠ, όμως δεν υπάρχει κάτι που να το αποδεικνύει. Όπως και να έχει, η μη τοποθέτηση του χρονικά, τονίζει ακόμα περισσότερο την διαχρονικότητα του. Αυτό ενισχύεται και από τον τρόπο με τον οποίον ο Τζον Στάϊνμπεκ εισάγει και τοποθετεί τους χαρακτήρες μέσα στην ιστορία του. Φιγούρες - ''σύμβολα'' όπως ο συνταγματάρχης, ο δήμαρχος, οι στρατιώτες, ο προδότης κ.τ.λ. που θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος οποιασδήποτε πολεμικής σύγκρουσης. 

Παρά την λιτή του γλώσσα, προκαλεί έντονα και γλυκόπικρα συναισθήματα και εικόνες στον αναγνώστη. Νομίζω πως είναι από αυτά τα βιβλία που σίγουρα αξίζει να σπαταλήσετε λίγο από τον χρόνο σας και να ασχοληθείτε με αυτά, αφού μόλις το διαβάσετε θα το θυμάστε για πολύ καιρό. 

Τέλος, το μόνο αρνητικό που έχω να πω, και αφορά τη συγκεκριμένη έκδοση και όχι το βιβλίο, είναι πως περιέχει αρκετά τυπογραφικά λάθη.