Συνέντευξη με τον συγγραφέα Διογένη Κοπανάκη, και διαγωνισμός για δύο αντίτυπα

Πριν από λίγες ημέρες έφτασε στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του Διογένη Κοπανάκη, με τίτλο ''Άρης, μια ιστορία ψυχοθεραπείας''. Ένα βιβλίο που δεν άργησε να αγαπηθεί και να γίνει γνωστό στα social media, παρά το δύσκολο θέμα το οποίο πραγματεύεται. 

Ο ίδιος ο συγγραφέας, όντας και ψυχοθεραπευτής, συστήνει στο αναγνωστικό κοινό τον ήρωά του, τον Άρη, ο οποίος παλεύει με την εσωτερικευμένη ομοφοβία, που προέκυψε έπειτα από έναν βιασμό που του συνέβη σε μικρότερη ηλικία. Μέσα από τις ψυχοθεραπείες, αλλά και την καθημερινότητα του ήρωα, παρακολουθούμε το ταξίδι του προς την αποδοχή του εαυτού του, καθώς και την λύτρωση. 

Παρακάτω, ακολουθεί η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησε ο συγγραφέας, καθώς και ένας διαγωνισμός για δύο αντίτυπα του βιβλίου.

1. Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την συγγραφή;

 

       Μνήμες, εμπειρίες, φαντασιώσεις, συναισθήματα, συνειρμοί πάντα ήταν έντονα στο μυαλό μου. Από μικρό παιδί. Δεν ήξερα γιατί, ούτε τι χρησιμεύουν. Άρχισα να τα βάζω στο χαρτί. Λέξεις, σημειώσεις, μικρές ιστοριούλες. Χωρίς πάλι να ξέρω το γιατί.  Ίσως για να αδειάσω και να ξεφορτώσω εγώ. Και οι ιστοριούλες μεγάλωναν και άρχισαν να θυμίζουν βιβλία. Και τότε ήρθε η ανάγκη να τις ολοκληρώσω και να τους δώσω μορφή. Και είδα ότι είχαν κάτι να πουν και ότι δεν μου αρκούσε απλώς να τις γράφω και θέλησα να τις εκδώσω για να τις επικοινωνήσω με τον κόσμο. Και έτσι κυκλοφόρησε ο «Άρης» από τις εκδόσεις Βακχικόν και έπεται συνέχεια.

 

 

2. Τι  στάθηκε η αφορμή για να γράψετε για έναν ήρωα όπως ο Άρης; Πόσο ρόλο έπαιξε η επαγγελματική σας ιδιότητα;

 

Σαφώς έπαιξε ρόλο η δουλειά μου ως ψυχίατρος ψυχοθεραπευτής γι’ αυτό και θα απαντήσω με τα λόγια του λογοτεχνικού μου συναδέλφου, του Ορέστη, με ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

    

    Συνέχισε τη βόλτα με τη σκέψη του στον Άρη. Θυμήθηκε και άλλους θεραπευόμενους του. Πολλά νέα παιδιά, αλλά και μεγαλύτεροι, έρχονται στο ιατρείο του με θέματα που αφορούν τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Άλλοτε γιατί δυσκολεύονται να το διαχειριστούν οι ίδιοι, συνηθέστερα όμως γιατί η αντιμετώπιση από τις οικογένειες τους και την κοινωνία είναι επικριτική, απορριπτική ή ακόμη και εχθρική. Φόβος, ντροπή, ενοχή, απομόνωση, θυμός, άγχος. Όλα τα έχει δει ο Ορέστης. Τα πράγματα εκεί έξω είναι δύσκολα.

      Οι γονείς δεν μπορούν να δεχτούν το «κακό» που τους έτυχε. Και τι δεν έχει δει ο Ορέστης! Γονείς να διώχνουν τα παιδιά τους από το σπίτι. Να τους κλείνουν την πόρτα. Άλλοι πάλι να προσπαθούν να τα αλλάξουν, να τα διορθώσουν. Συχνά με μεθόδους μεσαιωνικές. Ξύλο, τιμωρίες και συναισθηματικοί εκβιασμοί. Κάποιοι απευθύνονται σε γιατρούς για να τα θεραπεύσουν. Τα σέρνουν με το ζόρι.

    Η κοινωνία άμαθη, απορριπτική, δεν δέχεται το διαφορετικό. Η δε εκκλησία ακόμη πιο σκληρή, βασανίζει εφηβικές ψυχές βαφτίζοντας την ομοφυλοφιλία αμάρτημα. ‘Φωτιά θα ρίξει ο Θεός να μας κάψει’, ακούγεται απειλητικά ανάμεσα στις λειτουργίες και τα θυμιάματα.

     Θυμήθηκε τον Αλέξανδρο, ένα νέο παιδί στα δεκάξι. Δεν ήταν δικό του περιστατικό. Στο νοσοκομείο όπου εκπαιδευόταν τον είχε δει. Στα επείγοντα. Όχι του ψυχιατρικού, δεν πρόλαβαν οι γονείς να ζητήσουν βοήθεια εκεί. Στο χειρουργικό τον πήγαν κατευθείαν. Είχε πυροβολήσει τον εαυτό του με την καραμπίνα του πατέρα του. Μια ομάδα νταήδων στο σχολείο τον κορόιδευε καθημερινά. Δεν ζήτησε βοήθεια το παιδί. Ντρεπόταν να το κάνει. Ίσως και να φοβόταν. Ποιος ξέρει. Το αποτέλεσμα μετράει. Ο Αλέξανδρος δεν ζει γιατί κάποιοι κρετίνοι τον έλεγαν αδερφή…»

 

 3.Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο σχετικά με την συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;

 

Η δουλειά μου. Αυτό που με βοήθησε είναι κι αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο. Τι εννοώ; Ένας ψυχίατρος αντιλαμβάνεται ευκολότερα τις ψυχικές συγκρούσεις και αντιφάσεις και είναι η δουλειά του να χαρτογραφεί ακόμη και τα πιο κρυφά κομμάτια της ψυχής και του νου. Αυτό του δίνει έναν πλούτο εμπειριών και πληροφοριών βοηθητικών στη συγγραφή. Η δυσκολία που αντιμετωπίζει προκύπτει όταν όλα όσα γράφει, ακόμη κι αν είναι αποκλειστικό προϊόν φαντασίας, έρχεται κάποια στιγμή που του θυμίζουν κάτι. Ένα συναίσθημα, μια σκέψη, μια συμπεριφορά που νιώθει ότι κάπου τα έχει ξαναδεί. Ίσως σε κάποιον θεραπευόμενο που ακόμη κι αν δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιος είναι, νιώθει μέσα του την υποχρέωση να τον προστατεύσει και να μην γράψει κάτι που θα τον εκθέσει, πληγώσει ή απογοητεύσει.

 

 

4.Τι θα θέλατε να αισθανθεί κάποιος κλείνοντας το βιβλίο σας;

 

   Δύο πράγματα. Αν κλείνοντας το βιβλίο δει στον καθρέφτη του τον Άρη, ταυτιστεί δηλαδή μαζί του και καταλάβει ότι η ιστορία του Άρη είναι και δική του ιστορία,  να αντλήσει αισιοδοξία από το βιβλίο και να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος και ότι όλα αντιμετωπίζονται με την κατάλληλη βοήθεια και στήριξη. Αν δεν ταυτιστεί με τον Άρη αλλά με τους άλλους ήρωες,  αυτό που θα ήθελα είναι το βιβλίο να γίνει η αφορμή να κοιτάξει δίπλα του και να αρχίσει να βλέπει ότι ο Άρης και οι κάθε λογής Άρηδες είναι υπαρκτά άτομα που δεν διαφέρουν σε τίποτε και το μόνο που χρειάζονται είναι ουσιαστική αποδοχή και πλήρη ένταξη στην κοινωνία.

 

5.  Πως βλέπετε την σχέση του κόσμου με την ψυχοθεραπεία; Αποτελεί ακόμα ταμπού για κάποιους ή η κατάσταση έχει αλλάξει;

 

Σίγουρα έχει αλλάξει από παλαιότερα, όχι όμως στο βαθμό που θα έπρεπε. Ακόμη υπάρχουν τα γνωστά στερεότυπα. «Δεν είμαι τρελός», «δεν μου χρειάζονται τρελογιατροί εμένα», «η ψυχοθεραπεία είναι για τους αδύναμους», «σιγά μην πάω σε έναν άγνωστο να πω τα προσωπικά μου», και άλλα τέτοια συνεχίζουν να λέγονται από φόβο ή αμηχανία.

 

 

    6.Αλήθεια, εσάς τις σας γοητεύει στην συγκεκριμένη επιστήμη; Τι κερδίζετε στο τέλος της ημέρας; Και ποιες είναι οι δυσκολίες που καλείστε να αντιμετωπίσετε;

   Η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλώς μια δουλειά, είναι ένα μαγικό ταξίδι. Ένα ταξίδι γεμάτο συναισθήματα, προκλήσεις, δυσκολίες και εμπόδια. Σ’ αυτό το ταξίδι θεραπευόμενος και θεραπευτής οδηγούν μαζί το καράβι, με τιμόνι τη βαθιά θεραπευτική τους σχέση και πυξίδα τις γνώσεις και την εμπειρία του θεραπευτή. Δεν ξέρουν που θα καταλήξουν, ούτε τι φουρτούνες θα αντιμετωπίσουν. Δεν ξέρουν καν πόσο καιρό θα πάρει. Στο ενδιάμεσο ο κόσμος γύρω τους τρέχει, αλλάζει και έρχονται κι άλλες δυσκολίες. Κι αλλάζουν πάλι τη ρότα τους και βάζουν νέους στόχους. Και πάλι φουρτούνες και πάλι νηνεμίες. Όλο αυτό είναι τόσο γοητευτικό που κάνει αυτήν την επιστήμη ξεχωριστή. Στο τέλος της ημέρας όμως το φορτίο για τον θεραπευτή είναι μεγάλο. Οι πληροφορίες, τα συναισθήματα, οι εντάσεις είναι πολλά και έντονα. Καταφέρνει όμως με την εμπειρία του να τα διαχειριστεί και να τα αφήσει στο γραφείο του. Και τότε μένει μόνο η προσφορά και αυτά που έχει δώσει στον θεραπευόμενο του και επιστρέφει σπίτι του ικανοποιημένος και γεμάτος.

 

 

      7.Για ποιόν λόγο πιστεύετε ότι θα ήταν καλό κανείς να καταφύγει στην ψυχοθεραπεία; Πως θα μπορούσε κάποιος να κάνει την αρχή για ένα τέτοιο βήμα και να ξεπεράσει τους όποιους φόβους του;

 

   Υπάρχουν πολλοί λόγο για να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία. Μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα που να θέλει να επιλύσει ή απλά να θέλει να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να βελτιώσει τις σχέσεις του, να αλλάξει κάποιες συμπεριφορές και συνήθειες, να αναπτύξει ικανότητες και δεξιότητες, να αντιμετωπίσει φαντάσματα του παρελθόντος, να βελτιώσει το παρόν του και να αξιοποιήσει το μέλλον του.

   Το πρώτο βήμα για αυτή τη διαδικασία είναι το άτομο  να αναγνωρίσει ότι αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες και στη συνέχεια να καταλάβει ότι το να ζητήσει κάποιος βοήθεια δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτός που καταφεύγει στην ψυχοθεραπεία είναι ουσιαστικά ένα υγιές, θαρραλέο και δυνατό άτομο, αποφασισμένο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να βελτιώσει τον εαυτό και τη ζωή του.

 

 

 

     8. Όσον αφορά την διαφορετικότητα και τον τρόπο με τον οποίον αυτή αντιμετωπίζεται από τους τρίτους, τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που νιώθει ‘’μόνος’’ και ‘’αβοήθητος’’;

 

ΔΔιαφορετικότητα, μια λέξη παγίδα. Διαφορετικός από τι; Από αυτό που η κοινωνία ορίζει κανονικό, και οτιδήποτε αποκλίνει από το κανονικό κινδυνεύει. Κινδυνεύει να σχολιασθεί, να χλευασθεί, να κακοποιηθεί, να απομονωθεί, να απορριφθεί. Στερεότυπα, προκαταλήψεις, στίγμα, ομοφοβία, ομοφοβικό μπούλινγκ, ρατσισμός.  Πολλές οι δυσκολίες εκεί έξω και η κοινωνία μας έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Αυτό που πρέπει όμως να καταλάβουν τα άτομα που βιώνουν αυτές τις δυσκολίες είναι ότι δεν είναι μόνα, ούτε αβοήθητα. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω με ανάλογες δυσκολίες, και υπάρχουν πολλοί φορείς, οργανώσεις και ειδικοί που μπορούν να βοηθήσουν.

 

 9.Ετοιμάζετε κάτι επόμενο συγγραφικά;

 

    Ναι, γράφω ήδη το επόμενο βιβλίο μου. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, διαφορετικό στη δομή από τον Άρη μιας και πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο γαϊτανάκι ιστοριών, τοποθετημένων στην κατοχική και μετακατοχική Αθήνα όπου και πάλι κυρίαρχο θέμα είναι οι ψυχικές συγκρούσεις των ηρώων και οι ανείπωτοι φόβοι, επιθυμίες και απωθημένα.

 

 

10.   Τέλος, θα ήθελα να πείτε κάτι – ο,τιδήποτε θέλετε εσείς – στους αναγνώστες του readoclock.gr!

 

     Το διάβασμα ανοίγει τα μυαλά και όταν αυτά είναι ανοιχτά μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, τις διακρίσεις και τον ρατσισμό.

 

•  

 - Ευχαριστώ πολύ τον Διογένη Κοπανάκη για την συνέντευξη που παραχώρησε στο readoclock.gr, καθώς και για την παραχώρηση δύο αντιτύπων για δωροθεσία. 

Δύο τυχεροί, μπορούν να κερδίσουν το βιβλίο Άρης, μια ιστορία ψυχοθεραπείας. Για να λάβετε μέρος και να διαβάσετε τους όρους συμμετοχής, πατήστε : Ε Δ Ω !