Πριν από λίγες ημέρες, κυκλοφόρησε το δεύτερο παιδικό βιβλίο μου, με τίτλο Μια μέρα αλλιώτικη από τις άλλες , σε εικονογράφηση Ιωάννας Αθανασοπούλου, και τις εκδόσεις Κομνηνός!

Φίλες και φίλοι ! Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζουμε μελοποιημένο «Το Τραγούδι του Δέντρου»! 

Ελπίζουμε να το απολαύσετε και να χορέψετε και εσείς στον ρυθμό των γιορτών ! 

Ερμηνεία : Λίνα Νταμάνη 

Στίχοι: Χαρά Σωτηροπούλου 

Σύνθεση Ενορχήστρωση Παραγωγή Mix : Andre Nihil 

Σχεδιασμός background : Βιβή Μαρκάτος 

****

Εάν σας άρεσε το τραγούδι μας, μπορείτε να κατεβάσετε εντελώς δωρεάν τη χρωμοσελίδα με τους στίχους : ΕΔΩ!

Καλή ακρόαση σε όλους ! 

Μια μέρα πήρα τις τέμπερες και έναν παλιό δίσκο που μου είχες χαρισει.
Και ζωγράφισα γύρω του κίτρινα λουλούδια.
Στην αρχή απαλά, και μετά με γρήγορες και κοφτές κινήσεις.
Και έβγαλα από μέσα μου τον πόνο και τον θυμό που μου προκάλεσες.
Και ξαλάφρωσα.
Όταν γύρισα σπίτι άνοιξα το πικάπ και έβαλα μέσα τον ζωγραφισμένο δίσκο .
Κατέβασα την βελόνα και έκατσα στην κουνιστή πολυθρόνα κρατώντας ένα ποτήρι ουίσκι με ένα παγάκι που είχε σχεδόν λιώσει.
Περίμενα.
Ο δίσκος δεν έπαιζε.
Επιτέλους...
Ήταν άδειος.
Όπως εγώ ...
Μα τι υπέροχη μελωδία !

Χαρά Σωτηροπούλου 

•

Κάθε εβδομάδα , θα ανεβαίνει ένα ποίημα μου και μια φωτογραφία που το συνοδεύει! Αυτό ακριβώς είναι το #mypoetofview 

Λέξεις , εικόνες , συναισθήματα ! 

 Μέσα στην πόλη του Αβγανιστάν ζει ένα ακόμη διαφορετικό και ιδιαίτερο αβγό, ο Αβγουλοπατάτας. Ο Αβγουλοπατάτας, είναι μισός αβγό και μισός πατάτα, και παρότι όλοι τον αγαπούν και τον θεωρούν φίλο τους, εκείνος νιώθει πολύ μόνος.

Εχτές, οι φίλοι του, ο Κοκό και η Κική, τον προσκάλεσαν στην παραλία. Όμως, ο Αβγουλοπατάτας αρνήθηκε. Γιατί; Γιατί ντρέπεται πολύ που είναι μισός μισός...

- Μα,πως θα βγω στην παραλία με όλα τα αβγά; Όλοι θα με κοιτάνε και θα με κοροιδεύουν. Γιατί να είμαι τόσο περίεργος;

Αυτές ήταν οι σκέψεις του μέρα νύχτα. Κάποια στιγμή, ο Κοκό, είδε το φίλο του προβληματισμένο και τον ρώτησε τι συμβαίνει.

- Τίποτα! Απλώς έχω κάποιες απορίες που δεν μπορεί κανείς να τις λύσει.

-Και όμως! είπε ο Κοκό. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει! Ο Σοφός Αβγούλ!

Ο Αβγουλοπατάτας μάζεψε το θάρρος του και βρήκε τον Σοφό Αβγούλ, ο οποίος είναι ένα αβγό τόσο μικρό, πιο μικρός και από το μικρό νύχι ενός ανθρώπου! Όμως κρύβει μέσα του όλη τη σοφία του κόσμου!

-Σε ακούω λοιπόν! Τι σε προβληματίζει νεαρέ μου; Τι σε φέρνει εδώ στην μαγική σπηλιά μου;

-Με προβληματίζει ο εαυτός μου. Κοίτα πως είμαι! Μισός αβγό, μισός πατάτα... Πού θα έπρεπε να μένω; Στο Αβγανιστάν ή στην Πατατούπολη; Γιατί είμαι έτσι;

-Νεαρέ μου Αβγουλοπατάτα, είπε ο Σοφός Αβγούλ ξεροβήχοντας, είσαι μισός μισός γιατί πολύ απλά έτσι γεννήθηκες! Μπορείς να μείνεις όπου θέλεις... Όπου νιώθεις εσύ καλύτερα. Ξέρεις γιατί;

-Γιατί; ρώτησε ο Αβγουλοπατάτας.

-Γιατί, όπως και αν είσαι εξωτερικά ο χαρακτήρας σου δεν αλλάζει. Ακόμα και αν μεταμφιεστείς σε μια μεγάλη λευκή πολική αρκούδα και πας στον Βόρειο Πόλο, πάλι ο ίδιος θα είσαι!

-Αλήθεια; ρώτησε ο Αβγουλοπατάτας με γουρλωμένα μάτια!

- Αλήθεια! Παρατήρησε τον κόσμο  γύρω σου. Κάθε τι σε αυτήν τη γη είναι διαφορετικό! Και αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά όλων. Κανείς δε θα σε αγαπήσει λιγότερο επειδή είσαι μισός μισός, ίσα ίσα! Είσαι μοναδικός και ξεχωριστός, όπως όλοι! Και τώρα πήγαινε στην παραλία να απολαύσεις τον ήλιο, γιατί σε περιμένουν οι φίλοι σου! 

-Μα...Πώς το ξέρεις; ρώτησε απορημένος ο Αβγουλοπατάτας!

-Μα γιατί είμαι ο Σοφός Αβγούλ!  Και ξέρω τα πάντα γιατί μιλάω με τα αστέρια, του είπε κλείνοντας το μάτι του!

Ο Αβγουλοπατάτας χαρούμενος πια, έτρεξε στην παραλία. Οι φίλοι του τον αγκάλιασαν και τον φίλησαν με χαρά! Έτσι, απόλαυσε το μπάνιο του παρατηρώντας τη φύση. Κοίταξε παντού. Κοίταξε τα σύννεφα, τα δέντρα, τα ψάρια, τα κοχύλια, ακόμη και τους φίλου του τα αβγά! Και τότε είδε πως όλα είναι διαφορετικά. Διαφορετικά και όμορφα! Όπως όλοι μας!

* Η ζωγραφιά και το κείμενο δημιουργήθηκαν και  γράφτηκαν από την Σωτηροπούλου Χαρά ( κείμενο ) και Βιβή Μαρκάτου ( εικονογράφηση), και είναι έργα πνευματικής ιδιοκτησίας που ανήκουν στους δημιουργούς τους. Απαγορεύεται οποιαδήποτε αναδημοσίευση χωρίς να αναγράφεται ο δημιουργός ή η παρούσα ανάρτηση! 

*

Η Περιπέτεια του Κοκό

Σωτηροπούλου Χαρά

Βιβή Μαρκάτος ( εικονογράφηση )

Εκδόσεις Φυλάτος 

 Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει η προηγούμενη χρονιά κυκλοφόρησε το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2021 από τις εκδόσεις Κέφαλος. Πρόκειται για μια συλλογική δουλειά, η οποία αποτελείται από έργα 302 σύγχρονων λογοτεχνών και καλλιτεχνών. Πιο συγκεκριμένα στις σελίδες του θα βρείτε έμμετρα και πεζά ποιήματα, χαϊκού, διηγήματα, παραμύθια, μικρές ιστορίες, φωτογραφίες, σκίτσα και έργα ζωγραφικής. Ο εκδότης Πλούταρχος Πάστρας κάθε χρόνο εκδίδει έναν αντίστοιχο τόμο, με προσεγμένα έργα που μπορεί κανείς να διαβάσει , καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ειδών. Κάθε έργο είναι διαφορετικό και ξεχωριστό, και φέρει το ονοματεπώνυμο του αντίστοιχου λογοτέχνη - καλλιτέχνη. 

Με αφορμή το επερχόμενο άνοιγμα των σχολείων, αλλά και την αγάπη μου προς τα παιδιά, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας ένα μικρό ποίημα που έγραψα, με τίτλο ''Με τα χέρια καθαρά''. Ένα ποιηματάκι, για μικρά παιδιά, που σκοπό έχει να τα βοηθήσει να μάθουν πως να πλένουν όσο πιο σωστά γίνεται τα χέρια τους!

 Οι γείτονες - Σωτηροπούλου Χαρά

Μένουμε σπίτι. Οκ φίλε μου το καταλάβαμε. Πάμε για δεύτερο μήνα και κοντεύω να σαλτάρω. Βλέπεις το να είσαι εργένης έχει τα καλά του, αλλά ποιος να είχε προβλέψει τέτοια συμφορά!

Άλλη μια μέρα της μαρμότας ετοιμάζεται. Άλλο ένα πιάτο μακαρόνια με κέτσαπ και ληγμένο τυρί. Άλλο ένα τρίωρο video games, και καμιά ώρα να μιλήσω με τη μάνα. Τι να μιλήσω δηλαδή, μόνη της μιλάει! Έφαγες παιδί μου, έφαγα! Ζακέτα φοράς; Τι ζακέτα ρε μάνα, 40 βαθμούς έχει, με το μποξεράκι κυκλοφορώ, δε με βλέπει και κανείς δα! Και φυσικά, το αποκορύφωμα όλων! Ο λόγος που χρειάζεται Όσκαρ. Παιδί μου αν είχες κρατήσει εκείνη την καλή κοπέλα τώρα δε θα ήσουνα μόνος. Που να καταλάβει η μάνα τώρα, ότι εκείνη η καλή κοπέλα – ινφλουένσερ – μπραντ αμπασαντορ – είναι για άλλα μεγαλεία, και ο Γιωργάκης, ο άνεργος φοιτητής πληροφορικής δεν της ταιριάζει γιατί της χαλάει το ίματζ και καλύτερα να μείνουνε φίλοι. Φφφφ… Τι τα θυμάμαι τώρα και συγχύζομαι…

Πάω να φτιάξω κανέναν καφέ να ανοίξει το μάτι μου. Καλά, ψέματα λέω, για άλλον λόγο θέλω να πάω στην κουζίνα. Και εάν ένα πράγμα μου έμαθε ο εγκλεισμός, είναι ότι όλους μπορώ να τους κοροϊδέψω, όλους, εκτός από εμένα. Και πες οκ, μου λέω ψέματα. Τι κερδίζω; Σίγουρα όχι αυτήν που θέλω. Ποια; Την κοπελιά απέναντι!

Ωραία η Αθήνα, αποξενώνεσαι από τους γείτονες, αλλά έχει και κρυφές ομορφιές. Ποιες; Τα πίσω μπαλκόνια! Αυτά που έρχεσαι φόρα παρτίδα με τον γείτονα που μέχρι πριν αγνοούσες. Στη δική μου περίπτωση τη γειτόνισσα του τρίτου από απέναντι. Αυτήν, που πρώτη φορά είδα ένα πρωί που έφτιαχνα καφέ.

Δεν ξέρω τι με τράβηξε σε αυτήν. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως την θέλω… Μα την ημέρα που πήρα το θάρρος να την χαιρετίσω, εκείνη την στιγμή που πήγα να ανοίξω το στόμα μου, και να έρθω ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία, με μια μόνο λέξη γκρεμίστηκαν όλα. ‘’Μαμααααα’’. Και να σου, ένα δίποδο πλάσμα βγήκε στο μπαλκόνι, μπλέχτηκε στα πόδια της, και εκείνη το αγκάλιασε τρυφερά, και μπήκε πάλι σπίτι.

Από τότε μου έγινε έμμονη ιδέα. Έμαθα τα πάντα για αυτήν, τι φοιτητής πληροφορικής – επίδοξος χάκερ θα ήμουν τρομάρα μου! Φωτεινή Παπαγεωργίου. Το Παπαγεωργίου είναι του αντρός. Φωτεινή! Και ναι, της ταιριάζει γάντι. Γιατί ακτινοβολεί ένα φως από το βλέμμα της, που όμοιο του δεν έχω ξαναδεί. Και ένα χαμόγελο, που θα ήθελα πολύ να βλέπω κάθε μέρα. Αλλά ο κύριος Παπαγεωργίου πρόλαβε… Και έχουν και δύο παιδιά. Το ένα της μοιάζει… Και εγώ οικογένειες δε χωρίζω! Οπότε θα μείνει για πάντα ένα άπιαστο όνειρο…

Όταν δε βγαίνει στο μπαλκόνι, και δεν τη χαζεύω φτιάχνοντας καφέ – λες γι’ αυτό το νευρικό μου σύστημα να είναι έτσι; - κοιτάζω τις φωτογραφίες της. Αυτές που παράνομα έχω κατέβασει. Την έχω μάθει απέξω και ανακατωτά. Ξέρω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της. Ξέρω τι χρώμα παίρνουν τα μαλλιά της κάθε καλοκαίρι που φωτίζουν από τον ήλιο. Μπορώ να δω πόσο απαλή μοιάζει η επιδερμίδα της. Ξέρω ποιο είναι το αγαπημένο της φαγητό, και σε ποιες συναυλίες έχει πάει. Ξέρω πως της αρέσει το θέατρο, και έχει μια κολλητή από τη δουλειά. Δουλεύει σε ένα κατάστημα με γυναικεία ρούχα στο κέντρο της Αθήνας.

Ξέρω πως θα ήθελα πολύ να την είχα κοντά μου… Να άγγιζα τα χείλη της και το κορμί της… Να ταξίδευα στο σώμα της, αυτό το σώμα που έβγαλε δύο παιδιά, καθόλου δε με νοιάζει… Ξέρω πως θα ήθελα να φώτιζε λίγο την μονότονη και βαρετή ζωή μου. Μα δυστυχώς ξέρω πως δεν μπορώ να την έχω. Γιατί ζει μια όμορφη οικογενειακή ζωή, με κάποιον που λατρεύει. Ζουν τις μέρες του εγκλεισμού τους χαρωπά, ζεστά και με θαλπωρή.

Μαζί… Όπως είναι σε όλες τους τις φωτογραφίες… Και για εμένα θα μείνει για πάντα αυτό το όνειρο που δε θα έχω ποτέ την ευκαιρία να γευτώ…

Ο καιρός μελαγχολικός. Άρχισε να βρέχει… Μου αρέσει η βροχή… Ο ήχος από τις τέντες απέναντι με κάνει να στρέψω το βλέμμα μου εκεί. Λες να είναι αυτή; Ναι, να τη! Μα τι κάνει; Σηκώνει την τέντα. Οι σταγόνες πέφτουν επάνω της… Πόσο ζηλεύω! Και να που τα βλέμματα μας συναντιούνται… Η καρδιά μου θα σπάσει… Μου χαμογελάει… Ζω; Ονειρεύομαι; Της χαμογελάω… Λίγα δευτερόλεπτα ευτυχίας. Μα το λίγο κάποιες φορές είναι πολύ…

Ρε γαμώτο η ζωή είναι ωραία! Ωραία, αλλά άδικη…

---

-Κλείσε πια αυτόν τον απορροφητήρα μου πήρε τα αυτιά, δε βλέπεις ότι μιλάω στο τηλέφωνο;

- Οκ…

Ψυχραιμία Φωτεινή , ψυχραιμία! Κάνε ό,τι σου λέει να μην έχουμε πάλι τα ίδια. Όσο δε θέλω εντάσεις μπροστά στα παιδιά, άλλο τόσο νομίζω πως το κάνει επίτηδες. Έχω βαρεθεί… Κατάρα αυτός ο εγκλεισμός, κατάρα…

Πως γίναμε έτσι; Πότε; Πριν τα παιδιά; Μετά; Μήπως εγώ δεν έβλεπα; Τον είχα ερωτευτεί αυτόν τον άνθρωπο, τον είχα αγαπήσει. Και το να μείνω μαζί του κλεισμένη σε ένα σπίτι, κάποτε έμοιαζε παράδεισος. Μα τώρα, είναι η κόλαση η ίδια…

Δεν ξέρω εάν θα μπορέσουμε να γίνουμε ποτέ όπως πριν. Δεν ξέρω εάν θα μπορέσω εγώ να είμαι η ίδια. Εγώ… Ποια είμαι εγώ; Πλέον δεν υπάρχει εγώ. Πλέον υπάρχει μόνο η οικογένεια, τα παιδιά. Τα παιδιά, που πρέπει να βλέπουν μια οικογένεια χαρούμενη και ευτυχισμένη. Παίζω καλά το ρόλο μου. Αλλά για πόσο; Πόσο θα πρέπει να περιμένω, να υποκρίνομαι, να ζω με έναν άνθρωπο που όχι μόνο δε με γεμίζει πια, αλλά με αδειάζει μέρα με τη μέρα με τις προσβολές του;

Νιώθω τόσο μόνη και ανήμπορη. Και ποιος θα μπορέσει να με καταλάβει; Ποιος δε θα με κατηγορήσει; Τα παιδιά μου τα αγαπάω. Τα λατρεύω. Γι’ αυτά και μόνο θυσιάζομαι κάθε μέρα. Αλλά είμαι γυναίκα. Ήμουν… Θα ξαναγίνω; Ποιος θα μπορούσε να με κατηγορήσει γι’ αυτό;

Εσύ δεν έχεις ανάγκη, είσαι ευτυχισμένη, έχεις τον άντρα σου, και τα παιδιά σου. Ή, μη μιλάς, άλλες ξέρεις τι τραβάνε; Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα… Μα εγώ δε θέλω πολλά… Μα ποιος θα το καταλάβει; Θέλω να ξαναβρώ εμένα… Και το κατάλαβα όταν τον είδα…

Είχα βγει στο πίσω μπαλκόνι να απλώσω τα ρούχα. Και τον είδα την ώρα που έφτιαχνε τον καφέ του. Ο νεαρός με το μποξεράκι από απέναντι. Κάτι σκίρτησε μέσα μου. Κάτι που είχα να νιώσω χρόνια. Ντρέπομαι και μόνο που το σκέφτομαι! Αυτός πρέπει να είναι τουλάχιστον είκοσι χρονών… Άσε που για να κυκλοφορεί ημίγυμνος πρέπει να έχει κοπέλα στο σπίτι… 

Βέβαια, ντρέπομαι και πάλι που το λέω, κάποιες φορές στέκομαι πίσω από την κουρτίνα και τον παρακολουθώ. Δεν έχω δει βέβαια κάποια, αλλά ποιος ξέρει… Τον παρατηρώ τα μεσημέρια, όταν έχω βάλει τα παιδιά για ύπνο. Και οι σκέψεις μου τρέχουν και με βασανίζουν. Τρέχουν στα χείλη του, στα γυμνά του χέρια, στο στέρνο του, και…αχ!

Τις προάλλες, τον είδα στον ύπνο μου… Μα, ξύπνησα… Και όταν κοιμόμουν ένιωθα τόσο ζωντανή. Και δεν ξέρω ούτε το όνομά του… Είναι άραγε τόσο κακό; Έκλεισα σαν γυναίκα;Γιατί; Επειδή έκανα παιδιά; Μα ποιον κοροϊδεύω; Αυτός δε θα με κοίταζε ποτέ… Δε θα ξέρει καν ότι υπάρχω…

-Φωτεινή, βρέχει… Πήγαινε μάζεψε τα ρούχα, βλέπω ειδήσεις.

- Οκ…

Φωτεινή το ένα, Φωτεινή το άλλο… Θα φύγω καμιά μέρα να δω τι θα κάνει. Μα τα παιδιά δε μου φταίνε σε τίποτα. Κάτσε να μαζέψω και την τέντα. Και ας βραχώ. Και εγώ, και τα ρούχα. Οι ψιχάλες πιτσιλάνε το πρόσωπο μου. Νιώθω τόσο ζωντανή. Γελάω! Και ασυναίσθητα, το βλέμμα μου πέφτει απέναντι… Και αυτός είναι εκεί! Και με κοιτάει… 

Του χαμογελάω… Μου χαμογελάει… Και αυτό το χαμόγελο άξιζε όλον τον εγκλεισμό… 

Ρε γαμώτο η ζωή είναι ωραία! Ωραία, αλλά άδικη…